Marek Niedźwiecki

Pamiętam z dzieciństwa takie zimy, że jak napadało w listopadzie, to śnieg leżał do marca. Do szkoły chodziło się korytarzami, które trzeba było zrobić w metrowych zaspach na chodnikach mojego małego miasta. A po szkole jeździło się na łyżwach po zamarzniętej rzecze, która wylewała na wiele kilometrów. Jeździło się tak długo, aż nogi odmawiały posłuszeństwa.
Na stawie udawałem, że jeżdżę figurowo, bo w przyszłości miałem zostać kimś takim, jak Ondrej Nepela. Mistrz jazdy figurowej na lodzie. Łyżwy się przykręcało do zimowych butów. Musiały być na skórzanej podeszwie i to grubej, bo w tej podeszwie trzeba było zrobić „stanowisko” do mocowania łyżew… Prawie niewiarygodne, a jednak tak było. I jeździło się jak ta lala. Całą zimę.
Ostatnie lata przyzwyczaiły nas do zim nijakich, bez mrozu, bez śniegu. Chyba dlatego tak nas irytuje „prawdziwa zima”. Jest zima i musi być zimno. Po to miedzy innymi, żeby potem mogła przyjść piękna wiosna, lato było pogodne i gorące, bez komarów i kleszczy, jesienią były dobre zbiory jabłek. Nie tylko lobo! Nieźle to wymyśliłem, prawda? No i jeszcze żeby jesień była grzybna, proszę. Tak będzie, bo taka jest kolej rzeczy…

Kolej. Nie wybieram się na razie w żadną podróż, bo już to co widzę w telewizji do podróżowania zdecydowanie mnie zniechęca. Tak, jestem niecierpliwy i nie lubię spóźniających się ludzi, pociągów, autobusów, samolotów. Na razie więc: siedzieć w domu! Moja sąsiadka znów ma remont mieszkania. Tym razem to jest kuchnia.
O kuchnia, jak fatalnie słychać to „borowanie i stukanie, borowanie i stukanie”.

Jest już klip do „Soldier Of Love” Sade. Proszę poszukać w amazonie. Piękny obrazek… A Sade wygląda dokładnie tak, jak 10 lat temu. Nie ma sprawiedliwości. Jak ja wyglądałem 5 lat temu, to widać na zdjęciach w dzisiejszym albumie. Jakoś tak mnie wciągnęła ta Nowa Zelandia. Piękna i kolorowa. A może to tęsknota za słońcem? U nas ma być już za dwa dni… Tego Wam i sobie życzę!